Een lederschildpad en een lachende maan

We staan te kijken naar een beest, zo groot als een bijbootje, dat met haar platte poten diepe putten gegraven heeft in het zand en nu op zoek is naar de juiste ergonomische bevallingspositie. Na hard labeur van spitten en wroeten komt ze tot stilstand. “The eggs are running!” roept iemand.

Het is een bijzonder zicht, dit prehistorische dier te zien bevallen, met haar hoekige, lederachtige schild dat haar soort de naam lederschildpad bezorgde. Ze heet Mathilda, zegt Fay. Mathilda is ondertussen in een wazige roes beland en traant uit haar ogen. Omstaanders schuifelen dichterbij en ik kan er zelf ook niet aan weerstaan om een kijkje te nemen naar de eitjes. Ze merkt dat niet, zeggen de locals. Nog voor ik iets kan zien schuifelt de schildpad met haar achterpoten en begraaft ze haar vers gestorte eitjes. Het zijn inderdaad onze zaken niet.

Ze trekt nog een heel dwaalspoor door het zand alvorens terug te keren naar zee. “Je moet de andere kant op!” schreeuwt Fay. Nee, zo hoort dit niet te gaan, met zoveel publiek. Mijn maag draait om wanneer er plots een man op haar rug springt voor een schildpaddenride. Er komt luid protest en de man wordt van de schildpad gesleurd. Mathilda verdwijnt eindelijk in het water. Volgende keer leg ik mijn eitjes wel ergens anders, moet ze gedacht hebben.

Het zijn geen gemakkelijke tijden voor lederschildpadden. Steeds meer stranden worden volgebouwd en te fel verlicht, waardoor de schildpadden na geboorte de verkeerde kant oplopen. Volgens de locals duurt het 21 dagen alvorens de kleintjes zich uitgraven en hun weg naar zee zoeken. Hopelijk houdt iemand het in de gate, want lederschildpaddeneieren zijn helaas ook een delicatesse waar veel voor betaald wordt…

Waar zijn wij binnen 21 dagen? Waarschijnlijk op zee. Het weer begint er goed uit te zien om over te steken naar de Azoren. We beginnen rusteloos te worden.

We hebben er aan gedacht om hier te blijven. Van alle plekken ter wereld moet Bequia momenteel een van de relaxte zijn. De gevreesde corona uitbraak blijft nog steeds binnen de perken, hoewel de besmettingen in Saint Vincent nog oplopen. Momenteel zijn er daar acht actieve gevallen maar geen doden en 88 mensen in quarantaine. Bequia zelf is nog steeds coronavrij. En terwijl de meeste andere landen in een strenge lockdown zitten (we horen dat sommige zeilers amper van hun boot af mogen en boetes riskeren wannneer ze een eindje gaan zwemmen of op het strand gaan zitten), zijn wij vrij om te gaan en staan waar we willen, een grote luxe in deze tijden.

Dat beseffen we terwijl we in ons hangmat op het strand een boekje lezen, of snorkelend over de kleurrijke sponzen en schelpen van het koraalrif hangen. Op een avond zitten we met onze vrienden op het strand te barbecueën, onder het fonkelende licht van vuurvliegjes. Suzy de strandhond komt kwispelend een stukje kip vragen. We maken kennis met Sergej, oud-redacteur van een Russisch zeiltijdschrift, die ondertussen met zijn zes meter lange boot terug naar Rusland aan het varen is.

De halve maan trekt een grote glimlach in de hemel. Tot enkele weken terug had ik me nooit gerealiseerd dat een halve maan een andere vorm heeft ten opzichte van iedere breedtegraad. Zo is de wassende maan D-vormig op het noordelijk halfrond, terwijl ze op het zuidelijk halfrond de andere kant op spiegelt, zoals een C. Hier, zo dicht bij de evenaar, is de maan U-vormig, een lachend gezichtje. En wij lachen terug!

Voor we vertrekken zal ik weer een linkje posten naar de website waarop jullie ons kunnen volgen.

Groetjes, Jasper en Sanne