Coronadagen in Bequia

Het is zondag. Jasper oefent een nieuwe melodie op de trompet. Op het strand wordt een stevig partijtje gevoetbald. Een schildpad steekt steels zijn kop boven water. De Amerikaanse buren stappen in de dinghy, een hoed vliegt weg. Onze klokvaste Canadese buurman springt in het water, een teken dat het half vijf is. Over een half uur gaat de scheepsklok bij de Australische buren, want om vijf uur is het borreltijd. De dagen in Bequia, nu alweer drie weken, wiegen traag voorbij. Elke dag schijnt de zon alsof er niets aan de hand is, terwijl een onzichtbare storm, het coronavirus, met vlagen door onze hoofden raast.

De coronavrije dagen in Saint Vincent en de Grenadines zijn voorbij. Tot drie dagen geleden was er maar één coronapatient, die ondertussen al genezen is. Voor een tijdje was SVG een van de enige landen hier zonder corona. Maar vrijdag kwam dan toch het bericht waar iedereen voor vreesde, dat er zes nieuwe gevallen zijn. Allen zijn het mensen die recent met het vliegtuig terug naar huis reisden, de meesten uit de VS. De verplichte zelfquarantaine voor reizigers uit het buitenland werd niet door iedereen even goed nageleefd, dus er zullen wel meer gevallen volgen. De mensen zijn verontwaardigd. Waarom sluit de regering de grenzen niet, zoals de meeste landen al weken geleden gedaan hebben?

In de baai wordt er gepatrouilleerd, maar ook niet overdreven veel. Toch zagen we vorige week hoe een Amerikaans zeiljacht de baai werd uitgestuurd. “You have been denied acces to the country, please follow a direct course out of the terretorial waters of Saint Vincent and the Grenadines.” klonk het over de marifoon terwijl het zeilschip door de kustwacht eruit werd geëscorteerd. Blijkbaar had de bemanning van het schip zich agressief gedragen tegenover de officials van customs en immigration omdat ze in quarantaine moesten. Onmiddellijk na dit voorval werden alle inklaringskantoren in de Grenadines gesloten, waardoor in- en uitklaren nu enkel mogelijk is op hoofdeiland Saint Vincent. Geen idee waar het schip nu nog naartoe moet, aangezien SVG nog een van de laatste opties is voor velen.

Met haar verrekijker tuurt Fay vanaf haar bar op het strand naar de schepen in de baai. Ze weet precies wie er pas binnengekomen is, wie hier al langer ligt en wie weggegaan is. De kustwacht zou er goed aan doen haar aan te stellen als torenwachter. Haar bar heeft flink te lijden onder de hele toestand, maar ze blijft komen. Al zeventien jaar staat ze hier elke dag, zelfs met kerstmis en Pasen. Af en toe gaan we bij haar iets drinken. Op het strand kan je goed afstand houden van alles en iedereen en Fay houdt ons op de hoogte van wat we niet op het internet kunnen lezen. Dat er ook een coronageval op Bequia zou zijn, bijvoorbeeld, al is dat (nog) niet officieel bevestigd. Op een dag heeft ze grote stengels aloë vera voor me bij, om zelf hand sanitizer te maken. Dat doen ze hier allemaal. Het recept: meng twee derde Very Strong Rum met een derde aloë vera. Via Fay leren we nog meer mensen kennen. We worden uitgenodigd om op Paaszondag mee te gaan picknicken op een klein onbewoond eiland in de buurt. Dat is tegen alle adviezen van de regering in, maar zelf vinden ze dat ze voorzichtig genoeg zijn. In andere omstandigheden zouden we er niet over twijfelen, maar nu bedanken we toch vriendelijk, met spijt in ons hart.

Nu de coronabom gebarsten is is het afwachten. De ziekenhuizen hier zijn niet groot en het is twijfelachtig of men een grote golf van Covid-19 zal kunnen opvangen, ondanks de extra dokters uit Cuba en de medische middelen uit Thailand. Welke maatregelen zullen er komen en hoe zullen de mensen reageren? Op het internet bereidt de regering de mensen voor op een mogelijke quarantaine van 14 dagen en vraagt iedereen om genoeg in te slaan. Een lichte paniek overvalt mij bij het lezen van dit bericht, hoewel we de afgelopen weken onze voorraad goed hebben aangevuld. Stukje bij beetje, omdat men eerder de zeilers had opgeroepen om de lokale supermarkten niet leeg te plunderen (en ook omdat we telkens weer een hartverlamming krijgen bij het zien van het kassaticket). Het advies om in te slaan verbaast ons. Tegelijk horen we de eerste minister zeggen dat je niet van nul maatregelen naar een emergecy-state kan gaan, omdat de mensen dan zullen rebelleren. Maar is dat zo? Veel mensen die we spreken willen meer restricties en niet nog meer goed bedoeld advies, want niet iedereen neemt de situatie even serieus. Toch klinken zijn rustige, bedarende woorden steeds geruststellend en kalmerend. Vorige week luisterden we naar zijn beloftes over financiële steun om een naderende economische crisis binnen de perken te houden. Zijn beloftes klonken allemaal veelbelovend, maar er zijn dit jaar dan ook verkiezingen.

Ondanks het bericht zien we geen overdreven hamsterwoede. Er staat een chaotische rij voor de grootste supermarkt van het dorp, die sinds een paar dagen maar een paar mensen tegelijk binnenlaat. De mensen in de rij staan veel te dicht op elkaar, dus gaan we naar de supermarkt iets verderop, waar het rustiger en properder is. We moeten er onze handen wassen wanneer we binnenkomen, iets wat ze bij de apotheek bijvoorbeeld nog niet nodig vinden. De voorzorgsmaatregelen zijn al een tijdje onregelmatig aan het neerdalen, maar hebben nog niet overal even efficiënte vormen aangenomen.

• 

Op het strand staat een mangoboom en de groene mango’s zijn perfect voor chutney. Ook groeien er papayas en kokosnoten, maar daar moeten we eerst beter voor leren klimmen. We proberen creatief te zijn met wat er te krijgen is op de markt en proberen ons so(m)ber dieet wat op te vrolijken. De buurman en ik hebben ondertussen een “pickled egg competition” (buurman is aan het winnen) en ik onderneem eerste stappen in kaas, zuurkool en augurken maken. Misschien post ik binnenkort wel eens wat receptjes!

“We vertrekken morgen”, vertellen onze Australische buren ons plots. Ze willen voor het orkaanseizoen in de VS zijn, maar het lijkt er op dat die de grenzen ergens deze week gaan sluiten. Een last minute keuze, maar wanneer ze nu vertrekken kunnen ze zich nog aansluiten bij de vervroegde Salty Dawg Rally, in groep sta je sterker. Met het orkaanseizoen voor de boeg zijn veel zeilers op zoek naar een oplossing. Onder Nederlandse zeilers is men bezig om toegang te krijgen tot Curaçao, tot nu toe zonder veel succes, al ziet het er wel naar uit dat Nederlandse schepen die echt geen andere mogelijkheid hebben een goede kans maken.

Wij bereiden ons voor om in mei terug te zeilen naar Europa, wat de beste periode is om van west naar oost te gaan. In de Azoren is het momenteel toegestaan om te bunkeren en je hoeft er niet in quarantaine als je kan aantonen dat je langer dan twee weken op zee was. Dat zal wel geen probleem zijn. Daarna moeten we zien wat de opties zijn. We zouden graag terug naar Stockholm zeilen om er opnieuw te werken, maar dat zal afhangen van de situatie daar over enkele maanden.

Ondertussen houden we de boot schoon, aangevuld en in orde en zorgen we dat we gezond blijven. Moest het hier toch grimmig worden dan zeilen we naar Martinique (waar Europeanen nog binnen kunnen) en gaan we daar 14 dagen in quarantaine. Tot nu toe zien we dat niet zo snel gebeuren en zitten we goed waar we zijn. We kunnen hier nog vrij bewegen, zwemmen en onze benen strekken wanneer we willen, in tegenstelling tot veel andere landen, waaronder Martinique. Rondzeilen doen we niet meer, om de eilandbewoners niet ongerust te maken over onbekende boten. En ook om niet per ongeluk het virus te verspreiden. We merken dat mensen die ons nog niet gezien hebben anders op ons reageren, bijvoorbeeld door een hand voor de mond te houden als we voorbijkomen, of we merken het aan de kinderen die wegspringen en “Pas op, Corona!” roepen. Maar de meeste mensen kennen ons ondertussen al wel en zijn heel vriendelijk.

We denken nog steeds veel aan familie en vrienden. In het bijzonder aan de oma’s van Jasper, die nu bange tijden doormaken. We hopen dat alles goed komt. Nog even volhouden!

Veel liefs, Sanne en Jasper

Blauwe vogels

Kano-feesje met onze Duitse, Oostenrijkse en Britse vrienden in tijden van social distancing.

Een iets mindere social distancing met Katrina, onze lieve Australische buurvrouw van de Restless Spirit

En nog een laatste, gewoon omdat ik er goed op sta :). Getrokken door Katrina. (ook goeie social distancing hier)