Het is zondag. Jasper oefent een nieuwe melodie op de trompet. Op het strand wordt een stevig partijtje gevoetbald. Een schildpad steekt steels zijn kop boven water. De Amerikaanse buren stappen in de dinghy, een hoed vliegt weg. Onze klokvaste Canadese buurman springt in het water, een teken dat het half vijf is. Over een half uur gaat de scheepsklok bij de Australische buren, want om vijf uur is het borreltijd. De dagen in Bequia, nu alweer drie weken, wiegen traag voorbij. Elke dag schijnt de zon alsof er niets aan de hand is, terwijl een onzichtbare storm, het coronavirus, met vlagen door onze hoofden raast.
Continue reading Coronadagen in Bequia