Saint Vincent & the Grenadines (& Corona)

Na vijf weken in Carriacou staat de nieuwe verstaging er eindelijk op. We kunnen weer zeilen. Het zal van korte duur zijn, maar dat weten we dan nog niet. Op dat moment verwachtten we nog niet dat het coronavirus, dat ondertussen Europa in zijn greep houdt, zo snel zoveel invloed op ons zal hebben.

We hebben nog een goede tijd in Carriacou. We zien de lancering van de Liberty II in Windward, de werf waar al generaties lang boten op traditionele wijze gebouwd worden. De lancering is een feestelijk gebeuren met muziek, drinken en eten. Een kip wordt geofferd op het dek. Vol spanning staat het hele eiland te kijken hoe het schip in horten en stoten wordt losgewerkt van de wal. Dat gaat niet van een leien dakje. De tractor die het houten cargoschip richting zee moet duwen is die ochtend niet komen opdagen. Gelukkig heeft iemand er nog een andere staan, maar deze geeft ergens halverwege de ceremonie de geest. Na een uur sleutelen lukt het hem toch nog om met een laatste armbeweging de Liberty II te bevrijden van de zwaartekracht. Onder luid applaus dendert het schip te water.

Dan is het de beurt aan ons eigen scheepje om weer te varen. Jasper trekt de in groene, snotachtige drab gehulde ankerketting omhoog. Wauw, wat groeit dat hier snel! We zeilen het korte stukje naar Union Island, dat deel uitmaakt van Saint Vincent & the Grenadines, waar we ons inklaren.

Ik moet een verklaring tekenen dat er niemand ziek is aan boord, coronamaatregelen. Verder zijn er geen restricties. De dame van customs heeft echter zelf zo n lelijke hoest dat ik mij een beetje zorgen maak. Is het corona of de airco? Mijn sandaal presteert het weer om uit elkaar te vallen. Wat is dat toch met die sandaal en inklaringskantoren? Repareren zal deze keer moeilijk worden. Gelukkig loop ik op dat moment net voorbij een kraampje van een mevrouw die sandalen verkoopt. Ik ben haar eerste klant vandaag. “Business is slow”, zegt ze. De toeristen gaan allemaal naar huis. Dat valt al gauw op in dit dorp waar alles rond toerisme draait. We blijven ook niet lang. De volgende dag zeilen we richting Tobago Cays.

Tobago Cays is een beschermde eilandengroep omringt door koraalriffen. Het is er zo mooi. We blijven drie dagen. We zien de vreemdste vissen, een grazende schildpad op de zeebodem en leguanen.

Helemaal zorgeloos zijn we niet als we het nieuws lezen uit België en Nederland over Covid-19. Maatregelen worden aangescherpt en we zien hoe onze vrienden en familieleden thuisblijven en er het beste van maken. Dan zitten we hier nog goed, op een onbewoond eiland, bedenken we ons. In Saint Vincent is er op dat moment één persoon met corona vastgesteld (en dat blijft zo tot op heden. Het is een dame die uit een vliegtuig kwam uit de UK. Ze wordt in isolatie gehouden en al haar contacten werden getest en negatief bevonden.) Tot er plots berichten verschijnen vanuit de Caraïben over eilanden die de deuren gaan sluiten. Opeens weten we het niet meer zeker. Zitten we hier echt nog wel goed? Moeten we niet nog snel ergens heen?

We zeilen naar Bequia met het idee om daar uit te klaren en door te zeilen naar Martinique. Maar eenmaal daar aangekomen horen we tegenstrijdige berichten over het inklaren in Martinique. De regelgeving verandert razendsnel. Elk uur zijn er nieuwe berichten en steeds meer eilanden gaan dicht. We twijfelen. Willen we vertrekken met het risico dat we straks niet meer binnen kunnen? Willen we wel in een druk gebied zijn waar al meer coronagevallen zijn vastgesteld? We komen er niet uit. Ondertussen blijven we dus stilliggen. Misschien is dat ook wel het veiligste, dat iedereen blijft waar die is.

“Oh my God, why am I feeling so hot and sweaty? Do I have a fever? No! Im in the Caribbean!” Derek, onze Canadese buurman, houdt het luchtig. Hij heeft meer angst van Cabin Fever dan van Corona, lijkt het. Hij neemt ons mee op sleeptouw naar de schildpaddenkwekerij en naar de baai van de walvisvaarders. Officieel mag men hier nog vier walvissen per jaar vangen, op voorwaarde dat men enkel harpoenen gebruikt en men het vlees niet exporteert, maar veel wordt er de laatste jaren niet meer gejaagd.

Het leven op Bequia is niet onaangenaam. We liggen in een mooie ankerbaai aan een lang strand. Elke dag zwemmen we een baantje naar het strand en terug. Rond de boot zwemmen er schildpadden en op het eiland zien we bomen propvol mango en kokosnoten.

In het dorp gaat het leven nog zijn gewone gang. Alle winkels, groentekraampjes en cafés zijn nog open. Het ministerie van volksgezondheid geeft richtlijnen over handen wassen en fysieke afstand houden, maar er zijn (nog) geen verregaande restricties. Het luchtverkeer ligt wel zo goed als plat en ook cruiseschepen komen er niet meer in, maar zeiljachten kunnen nog wel binnen en buiten. We verwachten dat dit binnenkort zal veranderen. Men heeft hier wel wat ervaring met epidemieën (Chikungunya, zika – overgedragen door muggen) en orkaanrampen, maar dit is toch weer iets helemaal anders. We hopen echt dat Saint Vincent en de Grenadines deze keer gespaard zal blijven van een nieuwe epidemie.

We zitten hier voorlopig dus nog goed. Er is een goed netwerk van Nederlandse zeilers die elkaar op de hoogte houden via internet en daar hebben we veel aan, al is het soms lastig om de juiste informatie te krijgen. Zoals iedereen proberen we voorzichtig te zijn en het hoofd koel te houden. Wij denken veel aan thuis en hopen dat alles goed gaat met iedereen.

Dikke virtuele zoenen, Sanne en Jasper