Canarische eilanden

In de haven van La Gomera kom ik een Franse zeilster tegen die we eerder in Funchal ontmoet hadden. “En? Wat hebben jullie in tussentijd allemaal gezien?” vraagt ze. “Euh, eerst La Gomera, dan Tenerife en dan terug La Gomera. En jullie?” “Alles. We zijn op elk eiland gestopt. We zijn hier dan ook al drie weken he!” Euh, wij ook! Wat hebben we eigenlijk gedaan de afgelopen weken?

In La Gomera hebben we het meteen naar onze zin. Het is  een van de kleinste bewoonde eilanden van de Canarische eilanden en hier vind je geen platgelopen toerisme, maar een gemoedelijke sfeer. Dat is zelfs voelbaar in de supermarkt, waar er zo’n leuke muziek gedraaid wordt dat we eens goedgezind naar buiten lopen. Tijdens een wandeling rond het hoogste punt menen we een echo op te vangen van het Silbo, de traditionele fluittaal. Deze taal werd ontwikkeld door de oorspronkelijke bewoners van La Gomera, de Guanchen. Het werd gebruikt om over de valleien heen met elkaar te communiceren. Na de komst van de Spanjaarden werd de taal verbasterd, maar nog steeds gebruikt. Toen het vorige eeuw dreigde verloren te gaan besloot men om het Silbo onderdeel te maken van het leerplan en nu beheerst zowat elke bewoner van La Gomera deze bijzondere fluittaal.

In La Gomera komen we ook bekend volk tegen. Onze Zweedse vrienden van de Vista, die samen met ons de winter doorbrachten in de Wasahaven in Stockholm, zijn hier ook. Ze komen bij ons aan boord om samen plaatjes te beluisteren. Zij zijn op weg naar Polynesie, hopelijk komen we ze nog eens tegen.

Ook Jeroen van de Stip is hier komen aanwaaien. Sinds ons vertrek uit Falmouth hebben we elkaar steeds mis gelopen, dus er valt veel te vertellen wanneer we elkaar weer zien. De volgende weken blijven we in elkaars buurt hangen en wordt er automatisch een bordje extra gekookt voor onze solozeilende buurman.

We zeilen naar de overkant, naar Tenerife. Daar laten we de ringen van onze storm- en werkfok vervangen en kopen we een nieuw anker. Ons CQR anker, dat in het noorden prima dienst deed, werkt hier niet goed. Het lukt niet goed om hem in te graven. Bij de plaatselijke watersportwinkel kunnen we het Rockna anker overkopen van de verkoper. Weeral een dure aankoop, maar we zijn er super blij mee. Rockna rules!

Vervolgens liggen we een week in de ankerbaai van Los Christianos, aan een strand vol bruingebakken toeristen, biertjes van 95 cent, lelijke hotels en een schreeuwerige karaokebar die tot in de vroege uurtjes doorgaat. Maar de baai is groot en de ankergrond prima, dus we liggen hier eigenlijk heel goed. Na bijna een week komt de politie iedereen in de baai wegsturen. Blijkbaar mag je hier om de een of andere onbekende reden niet ankeren, maar wordt het wel twee dagen getolereerd. We moeten meteen vertrekken. Het is al bijna donker, dus de enige plek die nog te bereiken is is de hobbelige ankerbaai bij de rotsen iets verderop. Na twee nachten verplaatsen we ons naar La Caleta.

“Plenty of naked hippies”, had iemand in de comments geschreven in de ankerapp Navily. Dat kunnen we bevestigen. De hippies blijken er ook te wonen, sommigen blijven maar enkele dagen, anderen wonen er al jaren. Op de bergwand zien we tentjes en grotwoningen, soms goed verscholen. Een groter contrast met het schreeuwerige strand van Los Christianos, slechts enkele mijlen verderop, kan er niet zijn. Het is fascinerend, dit tableau vivant waarin figuren mediteren, de zonnegroet doen, dansen, blokfluit spelen, naar de wc gaan (over de rotsen in zee), kampvuren maken, trommelen, cirkeltjes lopen, bij de tent blijven staan (een hele dag!) en zwemmen. Wij doen eigenlijk ook niet veel anders dan zwemmen, biertjes drinken met de buren (de Duitse bemanning van de Juliane, Tom en Susi en Jeroen van de Stip), hippies kijken, lezen, schrijven, gitaar spelen, eten en slapen.

Op een gegeven moment hoor ik buiten gestommel. Ik denk eerst dat het Jasper is die terug gekomen is van de winkel, maar dan zie ik hoe een naakte vrouw met gekleurde dreadlocks aan boord probeert te klauteren. “Hela, what are you doing?” De vrouw is helemaal uitgeput van de zwemtocht vanaf het strand en ik haal de ladder zodat ze even aan boord kan uitrusten en een glas water kan drinken. Ze doet me denken aan die vogeltjes die soms komen aanwaaien midden op zee. Ze spreekt geen Engels, enkel Russisch, maar ik begrijp dat ze een lift zoekt naar Argentinie. Nee sorry, daar gaan we niet heen. Ze is nu al de tweede die ons een lift vraagt naar Argentinie. Ook was er een vrouw die met haar jonge kinderen een lift zocht naar La Gomera (iets dichterbij) waar er nog een hippie commune moet zijn, maar dat zagen we toch ook niet zo goed zitten.

Dan is het stilaan tijd om te gaan. Er wacht ons een afspraak in Kaapverdie. Henk en Meeke (Jaspers vader en zijn vrouw) komen ons daar opzoeken en kerst met ons vieren. We kijken er naar uit! Maar eerst nog een stop in La Gomera om bij te tanken. Onderweg van Tenerife naar La Gomera krijgen we bezoek van grienden en dolfijnen. Zo mooi!

We zeilen naar een ankerbaai aan de westkant van La Gomera in afwachting van een plek in de haven. Op dat moment liggen er daar tientallen roeiboten te wachten op het startschot om de oceaan over te steken. Al roeiend!

In de ankerbaai hebben we geen ontvangst, dus we kunnen de haven niet bellen. Een vriendelijke Engelsman, die samen met een team bezig is met het afbreken van een tijdelijk VIPruimte voor de sponsoren van de roeirace, stelt voor om ons met zijn dingy de zee op te varen, waar er wel ontvangst is. Er staat een flinke bak wind en we stuiteren over de golven. Vliegende vissen vliegen om onze oren. Die vliegen dus echt he! We kunnen een plaatsje reserveren en motoren, tegen de sterke wind in, richting haven. Hier maken we ons klaar voor de oversteek naar Kaapverdie.

Het is zo goed als beslist, we steken na Kaapverdie de grote plas over! Dat was natuurlijk al die tijd al de bedoeling, maar we moesten nog een verzekering zien te regelen tot aan de overkant. Dat is tegenwoordig niet meer zo simpel, zelfs niet voor enkel een derde partij. Onze huidige verzekeraar, Panteanius, verzekerde ons maar tot hier. Na lang zoeken is het ons gelukt om via Y Yacht Insurance een derde partij verzekering te krijgen, hoera! Ook Jeroen ondervond problemen om een verzekering te vinden en legde zich al neer bij een alternatief zeilplan aan deze kant van de oceaan. Uiteindelijk lukte het toch nog om iets te regelen met Preuss (die trouwens veel goedkoper blijkt te zijn). We zijn erg blij voor hem, en ook voor ons, want we zouden het fijn vinden om elkaar in de Caraiben ook nog tegen te komen!

Nu nog de laatste dingen in orde brengen en dan gaan we. 800 mijl tot Mindelo, het langste stuk tot nu toe… Het weer ziet er goed uit. Even de moed bijeen sprokkelen, dat is soms het moeilijkste. Maar als ik denk aan die roeiers… dan zal het ons ook wel lukken.

Groetjes! Sanne en Jasper