Bay of Biscay

Gisteren zijn we goed aangekomen bij Cabo Finisterra in het Spaanse Galicië, na een waanzinnig mooie tocht van vier dagen over de golf van Biskaje.

Het is vrijdagochtend wanneer we vertrekken uit Falmouth. Het is wat zoeken hoe we de zeilen moeten zetten in de voordewindse koers. De boom om het voorzeil uit te bomen is log en zwaar en het lukt nog niet om hem te plaatsen. Terwijl Lizard Point snel verdwijnt van de horizon blijft er een andere stip de hele tijd zichtbaar. Dat is het schip van Jeroen, met de wel heel toepasselijke naam Stip Aan De Horizon. Af en toe roepen we elkaar op via kanaal 16 om te horen hoe het gaat. Hoewel zijn boot veel kleiner is dan de onze zal hij ons de hele tocht op de hielen blijven. Toch verdwijnt ook na 24 uur het stipje van de horizon en valt het radiocontact weg.

Het grijsgroene water wordt steeds blauwer. De nachter zijn helder dankzij een volle maan. De eerste nacht krijgen we bezoek van een groep dolfijnen en in de kajuit is goed te horen hoe ze met elkaar praten. De hele nacht duiken ze onvermoeibaar rond en onder de boot, tot de ochtend aanbreekt en ik klaar sta met mijn camera. Geen dolfijn meer te bespeuren.

We maken een steek om de Traffic Zone vrij te varen. Hierna lukt het ons wel het voorzeil uit te bomen en ‘melkmeisje’ te varen. Zo noemen de Nederlanders dat wanneer er over elke boeg een zeil staat. We maken goede voortgang. Opgelucht zien we dat onze windvaan stuurautomaat geen enkele moeite heeft met het op koers houden van onze boot. Hij heet trouwens Miles, ons derde bemanningslid. Benieuwd hoeveel stuurautomaten er Miles heten, waarschijnlijk zijn dat er heel veel.

De tweede nacht wordt het mistig. Met de misttoeter in de hand tuur ik naar de enkele zichtbare meters voor de boeg. Om de zoveel tijd blaas ik op het ding, dat klinkt als een uit de kluiten gewassen verjaardagstoeter. Telkens krijg ik zin om er ‘surprise’ achteraan te roepen. Best nog toepasselijk, moest er nu plots een schip uit het niets opdoemen. Dan plots krijgen we toeschouwers. Een groep grote zwarte dolfijnen met stompe koppen en een glimlach. Grienden! Als torpedo’s schieten ze uit het water wanneer ze met ons mee zwemmen. Het is een prachtig zicht.

De zon brandt de mist weg. We blijven goede voortgang maken met de uitgeboomde werkfok en één rif in het grootzeil. Wanneer Jasper toch in de verleiding komt om de werkfok te wisselen voor de genua (die veel groter is) draait alles meteen in de soep. Het zeil slaat onhandig rond de stag en de schoten schieten in een knoop. Er staat toch meer wind dan je denkt. Na wat geploeter staat alles weer zoals het stond.

De golven zijn soms best hoog. Het is ons goed voor te stellen dat het hier kan spoken. De Golf van Biskaje staat daar ook voor bekend. Wanneer er ergens ver weg op de Atlantische Oceaan een storm woedt kan dat tot hier te voelen zijn. Maar de Giramondo blijft stabiel en rustig wanneer de golven onder ons door rollen. Soms lijkt het zelfs alsof de zee ons voorzichtig op haar vingertoppen naar de overkant draagt.

Turend naar land ziet Jasper plots water omhoog spuiten. Een walvis! Het zijn er meerdere. We zien enkele keren hoe een groot donker lijf aan de oppervlakte in het water duikt, zonder zijn staart te laten zien. Later zoeken we het op, het moet de gewone vinvis zijn geweest (hoewel ‘gewone’ vinvis echt totaal geen passende naam is). Een keer zien we hoe een vinvis slechts enkele meters voor de boeg wegduikt. We houden onze adem in. Gelukkig ziet het dier een aanvaring met ons ook niet zitten en blijft het vervolgens ver genoeg uit de buurt. ‘Niet in slaap vallen he’, roepen we hem nog na.

De laatste mijlen zijn altijd de langste, zeker wanneer de wind wegvalt. Op de motor varen we de laatste dertig mijl naar Kaap Finisterre. Het is mistig, maar het zicht is net goed. We ruiken een vreemde scherpe geur. Het duurt even voor we door hebben dat we het land ruiken. De zon komt op. De lichtjes rondom ons blijken kleine vissersbootjes te zijn, het zijn er veel. We gooien het anker uit in de grote baai aan het strand en kijken hoe het landschap om ons heen opdoemt uit de nacht en de mist. Aan de bergen, de bomen en het kleine dorpje aan het strand merken we wat voor afstand we net hebben afgelegd. Hier doen we het voor!

Groetjes, Sanne en Jasper