Langs de Engelse kust

Alweer hoog aan de wind zeilen we van Scheveningen naar Engeland. Laverend tussen shipping lanes en windmolenparken (die echt altijd op de verkeerde plaats staan) stampen we ons een weg naar de overkant. Het is weer even wennen aan de sterke stromingen hier. Het kanaal is beslist niet onze favoriete plek.

We vinden dat het stevig genoeg waait voor twee riffen in het grootzeil (voor het kleiner maken van het zeiloppervlak), die netjes op tijd worden geplaatst. Nonchalant vergeten we de smeerreep te plaatsen (een lijn die het gereefde zeil op zijn plaats houdt), wat niet ongestraft blijft. Pats! Het zeil schiet los en scheurt vanaf een van de rifogen. Zeilen scheuren bij het verlaten van de Nederlandse kust begint een vervelende traditie te worden. Gelukkig is de scheur niet al te groot en kunnen we met een derde rif in het zeil de nacht in. De volgende dag tovert Jasper ons oude grootzeil tevoorschijn, dat ergens onderaan in de bakkist dacht een pensioensleven te leiden.

We merken dat het niet veel zin heeft om met ons uitgelubberd zeil hoog aan de wind verder tegen de stroming te vechten, dus stoppen we in Ramsgate. Het is springtij en de stroming trekt ons met een grote vaart de haven in. Vroeger lieten de zeilschepen zich hier stoppen door zich op de West Bank te laten stranden, een zachte ondiepte in de haven. Nu ligt die zandbank behoorlijk in de weg, maar we vernemen dat hij niet mag verwijderd worden vanwege zijn historische status. Hello England!

In Ramsgate vinden we al gauw een zeilmaker in één van ‘the Arches’, de boogvormige ruimtes onderaan de rode stenen brug waar ook veel gezellige cafeetjes zitten. Op de stijlvolle boulevard ruikt het naar de zee en Fish&Chips. Dit is een echte zeestad, nostalgisch en verweerd. Het valt ons op dat er veel mensen op straat wonen.

We blijven drie dagen in Ramsgate, wachtend op gunstig weer om verder te zeilen, maar dat vinden we helemaal niet erg. Toch zijn we een beetje zenuwachtig omdat het al september is. We moeten niet te lang blijven talmen als we nog in Portugal willen geraken. Ook is het ons duidelijk dat we hier snel kunnen leeglopen op het havengeld. Maar volgens onze buurman krijg je nu eenmaal geen ‘sweet price for a salt ear” (of dat is toch wat ik er van verstond).

We vertrekken richting Eastbourne, of verder als dat lukt. Met ruime wind passeren we de witte kliffen van Dover en Beachy Head. De boot loopt snel en mooi, wat is het een verademing om eens de wind ruim van achteren te hebben. We maken extra mijlen en stoppen in Brighton.

De haven van Brighton lijkt net een vliegveld. De stad ligt op wandelafstand, maar je kan ook een treintje nemen, zoals in een pretpark. Het is het oudste elektrische treintje ter wereld. ‘s Zomers wordt de boulevard hier druk bezocht, maar nu waait het iets te hard. We zijn blij dat we niet op zee zijn.

De dag erop kunnen we alweer verder. We willen in één keer door naar Falmouth. Alweer hebben we de wind ruim van achteren en loopt de boot mooi, tot de wind ‘s nachts wegvalt. De laatste 50 mijl leggen we af op de motor. Er is vanalles te zien; Dolfijnen, hele grote, komen ons gedag zeggen wanneer we wegvaren uit Brighton. We zien ze nog verschillende keren opduiken in de verte, jagend op vis. Het water rond hen begint dan te koken alsof er elekriciteit op staat. Jasper meent een haai gezien te hebben en ‘s nachts zie ik een komeet een gigantische streep trekken door de hemel, brandend door de dampkring.

In Falmouth aangekomen voelen we ons opgetogen. We zijn op het tipje van Engeland, een populaire springplank naar Spanje. Alles ademt hier zeevaart, hoe kan het ook anders? Hier stapte Darwin van boord na zijn beroemde wereldreis met de Beagle. Robert Knox-Johnston begon en eindigde hier als winnaar zijn non-stop wereldomzeiling tijdens de eerste Golden Globe Race en ook Ellen MacArthur eindigde hier haar non-stop wereldomzeiling als snelste ter wereld. De haven van Falmouth staat bekend als de derde grootste natuurlijke haven en je kan er voor kiezen om aan te leggen aan een steiger in de Visitors Harbour, een van de vele moorings te pakken of het anker uit te gooien. Het laatste is het goedkoopste, maar niet gratis. Voor het gemak leggen we ons aan de steiger.

Hoewel de stijlvolle High Street erg uitnodigt om de hele dag winkeltjes af te schuimen en koffie te drinken zit zorgenloos rondstruinen er niet in voor ons. Er moet gewerkt worden. Het blok bovenaan de rolfok is door de stopper geschoten. Het groene navigatielicht hapert. De radarreflector zit los (wiens idee was het om dat ding maar met één beugel vast te zetten?). Er moet diesel gehaald worden, water en boodschappen. En een bootladder. De Epirb ligt klaar om opgehaald te worden, nadat we in Scheveningen een nieuw exemplaar moesten terugsturen omdat die niet door de zelftest kwam. Ook moet er nog iets aan de zonnepanelen gedaan worden. Op zoek naar iemand die ons een tweede beugel kan maken komen we van het ene industriepark in het andere (dankzij een lift van een behulpzame meneer en later ook nog van de havenmeester) en zien we zo de omgeving van Falmouth.

De bout onderaan de rolfok blijkt gebroken te zijn, waardoor de hele buis naar beneden geschoven is. Ik dacht al dat ik in Brighton iets in het water hoorde vallen. De voorstag is gelukkig niet getordeerd, waardoor het allemaal nog makkelijk op te lossen valt. Terwijl Jasper hoog in de mast hangt en we over het geluid van een flapperende genua heen en weer staan te roepen krijgen we hulp van solozeiler Gregor, die op zijn weg terug is van een rondje Engeland. Op dat moment liggen er nog twee andere Nederlandse solozeilers in de haven. Jeroen gaat ook onze kant op, wat eigenlijk wel een fijn idee is, ook al zullen we straks waarschijnlijk toch mijlenver van elkaar zijn. Morgen ziet het er heel goed uit om te vertrekken. Volgens de voorspellingen zal een groot hogedrukgebied ons de komende dagen een windje uit het noordoosten bezorgen. 500 mijl over de Bay of Biskaye, op de Atlantische Oceaan. We vinden het best spannend!

Tot de volgende! Groetjes, Sanne en Jasper

Ramsgate:

Zeilend langs Beachy Head:

Brighton:

Falmouth:

De schoenzolen van Robert Knox-Johnston bij vertrek en aankomst na zijn non-stop wereldomzeiling. Veel slijtage is er niet te zien!