Denemarken

In Denemarken hoppen we van eiland naar eiland. We zwemmen, huren fietsen, eten ijsjes en barbecueën meer dan ooit. Als er wind is is het prachtig zeilen op vlak water en tussen mooie landschappen. Meestal kunnen we maar een kleine afstand afleggen omdat er te weinig wind is, maar daardoor kunnen we ook op veel plekken ankeren, wat dan weer bijzonder is. Onze reis lijkt op een oneindige vakantie.

Vakanties kunnen snel voorbij zijn. Op het eiland Samsø zien we een kitesurfer een lelijke val maken. Hij moet per helikopter naar het ziekenhuis van Aarhus gebracht worden. “A nightmare” zegt zijn vrouw, die met drie kleine kinderen en een grote catamaran haar plan moet trekken. We bieden onze hulp aan, maar de volgende ochtend heeft ze al een groepje mensen bij elkaar die haar wil helpen om de boot naar Aarhus te varen. Later laat ze weten dat haar man zijn nek gebroken heeft, maar dat hij volledig zal herstellen. Van een buurtbewoner horen we ook dat de helikopter enkele uren eerder op dezelfde plaats was geweest om iemand met een hartaanval af te voeren. Die toeristen vallen hier bij bosjes!

Na Samsø vinden we een prachtige ankerplaats bij Middelfart, tussen de dolfijnen. We zien een zeehond (of was het misschien niet steeds dezelfde?) de ene na de andere vis naar binnen schrokken. Ons lukt het niet meer om een vis te vangen. Volgens de lokale vissers is het te warm, maar daar lijkt deze zeehond niet veel last van te hebben.

We zakken af naar Flensburg, waar het mooie Flensburger fjord de grens vormt tussen Denemarken en Duitsland. We zijn hier met een missie: meer te weten komen over de geschiedenis van de Giramondo die hier ooit haar thuishaven had. En goedkope biertjes inslaan. Zoals verwacht was dat laatste een stuk gemakkelijker dan het eerste. We ontdekken dat Flensburg wel vijf havens heeft en al even veel zeilverenigingen, wat niet verwonderlijk is in zulk mooi zeilgebied. Ik stuur ze allemaal een email en we bezoeken de havens waarvan we denken dat het wel eens raak kan zijn. Maar niemand kan zich ons schip herinneren. Te lang geleden. Te veel boten die komen en gaan. Papieren archief-systemen die nooit digitaal geworden zijn. Wat hadden we verwacht? Misschien zullen we nog eens teruggaan om het nog eens te proberen. Flensburg is een stad die sowieso een tweede bezoek waard is. Dan kunnen we ineens de enorme hoeveelheid statiegeld op onze lege blikjes innen.

Het weer verandert. Er komt meer wind en meer regen. We ontwaken uit de zalige, slaperige vakantiestemming. Gaan we nog eens stuk zeilen of hoe zit het? Nog één lange tocht naar het oosten en zien hoe ver we geraken? We kunnen ongeveer nog een maand verder voordat we werk moeten gaan zoeken.

Vol goede moed vertrekken we, maar de zomer heeft ons voorgoed verpest, die avond liggen we alweer voor anker. Er is onweer voorspeld, dus verplaatsen we ons naar de haven in Søby op het eiland Ærø om beter weer af te wachten. Het dorpje is niet echt mooi, maar door de scheepswerf heeft de plek wel iets. Ook is de havenmeester van Søby een fenomeen. Hij komt langs met een stok die hij tegen je verstaging tikt, terwijl hij “I want your money!” roept. We kunnen zijn eerlijkheid wel appreciëren. Op het eiland zijn nog twee andere stadjes te bezoeken die wat pittoresker zijn dan Søby: Ærøskøbing en Marstal. Een gratis busdienst brengt je overal, maar met de fiets is het eiland nog beter te verkennen. Het is ook een ideale manier om boodschappen te doen. Langs de weg kan je groenten en fruit kopen met het honesty box-systeem. Vooral de vijgen waren in de aanbieding.

Ærøskøbing:

Nu liggen we in Klintholm Havn op het eiland Møn, onze springplank naar Zweden. De grootste bezienswaardigheid hier zijn de hoge krijtrotsen aan de oostkant van het eiland, Møns Klint. De kliffen bestaan uit resten van schelpen van microscopisch kleine diertjes die 70 miljoen jaar geleden op de zeeboden leefden. Op het strand kan je met een beetje geluk fossielen vinden.

De komende dagen hebben we goede wind om naar het oosten te zeilen en zullen we, nu echt, nog eens een langer stuk doorzeilen. We zien wel waar we geraken.