Het Kattegat

“Is de wind nu weggevallen of doen wij iets verkeerd?” Na een kleine koerswijziging is er plots geen vaart meer te krijgen in het schip. De zeilen willen zich niet meer vullen, wat we ook proberen. Het is warm en de zeilen klapperen. Naast ons ligt het eiland Orust, wat op één letter na onze toestand goed omschrijft. Dobberen is niks voor ons. Toch maar stoppen hier?

Sinds de genua is ingekort en het dunne, versleten randje er is afgehaald (‘zeilamputatie’ heet dat in vakjargon, een woord waar ik spontaan fantoompijn van krijg) is het opnieuw zoeken naar een balans in de zeilen. Zeker met licht weer missen we dat extra randje van de genua het meest. Bij elke klap dat het zeil maakt worden er existentiële vragen gesteld. Waar zijn we mee bezig? Kunnen we dit wel? Is het wel iets voor ons? Tot de wind, even onverwacht als toen ze verdween, terug opsteekt en de Giramondo weer vaart maakt. Alle twijfel en zwaarmoedigheid smelten als sneeuw voor de zon. We stoppen niet in Orust. Die avond worden we getrakteerd op een verfrissende bui en zien we een regenboog om ons heen. Prachtig!

Marstrand

Overal in de straten slenteren mensen gehuld in badjassen, met handdoekjes losjes in de nek gedrapeerd, ontspannen door de straten. Ze zijn op weg naar een plekje aan het water om te zonnebaden, waar dit eiland geen gebrek aan heeft. Het water is hier nergens koud en ook de rotsen zijn lekker warm. In onze gids staat dat Marstrand vroeger een mondaine badplaats was maar wij vragen ons af of dat niet nog steeds het geval is. Alles ademt hier vakantie. De huizen hebben iets koloniaal en de jachten iets kolossaal.

Bovenop het eiland is een groot fort dat uitkijkt op de Zweedse scherenkust. Van hieruit kunnen we de Giramondo goed zien liggen. Als enig schip op anker is ze nogal makkelijk te herkennen. De havens in Zweden zijn ons te duur (duurder dan in Noorwegen) en ankeren is dan een goedkope oplossing. Op de kaart stond deze ankerplek eigenhandig ingetekend. Als chartcorrector was ik hier al geweest.

 

Göteborg

Het Skagerrak gaat over in het Kattegat. De zee wordt ondieper en de golven korter. We komen bij Göteborg. We blijven maar kort, want de stadshaven is zelfs naar Zweedse normen een dure haven. Op straat horen we straatmuzikanten een exotische versie brengen van ‘the winner takes it all’ van Abba, zien we petjes van zwervers gevuld met leeggoed en treffen we overal cafeetjes met brede, bullebakachtige bodyguards. De vele parken die deze stad omzomen zijn druk bevolkt en overal is er wel wat te zien of te doen. De hoofdstraat begint aan de stadshaven en eindigt bij het museum waar je een grote collectie van Nordic Art uit oa de Golden Age kan bezichtigen.

Anholt

Het anker valt in helder groenblauw water. De zon komt op. Afgelopen nacht kwamen we zo goed vooruit dat we de Giramondo zelfs moesten afremmen met twee reven om niet in het donker aan te komen. Voor ons ligt een verlaten strand van het eiland Anholt, een klein Deens eiland dat zich in het midden van het Kattegat bevindt.

Het eiland bestaat uit een bewoonde en een onbewoonde kant. De onbewoonde kant draagt de naam “Ørkenen”, wat woestijn betekent, alleen is het helemaal geen woestijn maar een mossige heide. Vroeger moeten hier veel bomen gestaan hebben maar die werden allemaal gekapt om de vuurtoren brandende te houden. Door de aanhoudende hitte dreigt het eiland momenteel te veranderen in één groot vuurbaken. De grond is kurkdroog en er heerst een panische angst voor brand.

Aan de andere kant van het eiland liggen een klein dorpje, vele vakantiehuisjes en een propvolle jachthaven. Er is ook een klein vliegveld. Iemand vertelt ons dat dit vroeger een soort hippie-eiland was. De sfeer is er in ieder geval nog wel relax, de schrik om in de fik te vliegen even buiten beschouwing gelaten. Iedereen heeft een klein handeltje voor de deur, van aardappelen tot kleren. Betalen doe je door wat geld in een potje te stoppen of met je telefoon.

Er is een festival aan de gang waarvan de opbrengst naar het plaatselijke schooltje gaat. De headliner lijkt op een in het Deens rappende Freddy De Vadder. Iedereen kent de nummers en zingt luidkeels mee, het hele eiland gaat uit zijn dak. Het doet deugd om nog eens een goed feestje mee te maken. Wel moeten we er vanaf onze ankerplek een flink stuk voor afleggen: Eerst een uur met de kano en dan nog een uur te voet. Op de terugweg ons schip terugvinden in het donker was best spannend. We blijven vijf dagen op Anholt en voelen er ons helemaal thuis. We wachten op wind om naar Kopenhagen te zeilen.

 

Aarhus

In plaats van Kopenhagen wordt het Aarhus. Volgens de weersvoorspellingen zal de wind te zwak blijven om in een goed tempo door de Sound te kunnen zeilen, een drukke, smalle vaarroute waar ankeren niet mogelijk is. De Deense oostkust schijnt ook erg mooi te zijn.

We leggen de Giramondo in Marselisborg, een grote marina aan het zuiden van de stad. Een industriegebied scheidt de stad van de zee, maar de oude binnenstad is gezellig en levendig. Aarhus is een stad om opnieuw naartoe te gaan. Het heeft een rijke geschiedenis met veel cultureel erfgoed en er is hier veel te bezichtigen. Vooral een bezoek aan het Moesgaard museum, het historisch museum, is de moeite waard, alleen al door het gebouw zelf. Dat weekend is er een vikingfestival aan de gang. Het aantal deelnemers is best indrukwekkend. We moeten een beetje gniffelen bij de knullige re-enactment waarbij in grootste concentratie wordt getracht elkaar vooral geen oog uit te steken tijdens een woeste vechtpartij, maar dankzij dit festival mogen we twee dagen rondlopen in het museum. En met pijl en boog schieten, natuurlijk.

 

Een maansverduistering later gaan we weer verder. We willen nu richting Flensburg gaan, waar de boot vandaan komt. We weten heel weinig over haar geschiedenis. Wie weet komen we daar wat meer te weten?