“Jullie boot ziet er steeds beter uit! Bijna klaar om te vertrekken zie ik?” Zowat de halve inhoud van de Giramondo ligt verspreid over de steiger en de kuip. Kussens, brandstoftanks, de tuinslang, touwen, kuisproducten, … een chaos die fel afsteekt met de keurige orde die alle andere boten lijken af te stralen. Die havenmeester, altijd klaar met een grapje. “Ja hoor, morgen kunnen we gaan!”
Na ongeveer twee en een halve maand zijn we klaar om Antwerpen te verlaten. De auto is verkocht, de jobs zijn afgesloten, de kluslijst is bijna afgewerkt en er is uitvoerig afscheid genomen. Zo uitvoerig dat we helemaal niet meer weten waarom we weg willen gaan. We voelen ons ellendig.
Een goede remedie tegen een totale depressie is een terugblik op alles wat we het afgelopen jaar verbeterd hebben. Dit zijn de hoogtepunten:
- nieuw grootzeil
- nieuwe verstaging en spanners
- grootzeilval en genuaval vernieuwd
- plaatsing zonnepanelen (2 x 110 wp) en Victron lader
- nieuwe batterijen (2 x 100 A)
- gasvuur vervangen door een Origo 3000 spirituskooktoestel
- nieuwe ankerlijn (80 meter)
- bekleding van voor- en achterkabine vernieuwd
- houtwerk opnieuw gelakt
- alle lampen vervangen door LED
Allemaal aanpassingen om het nog langer uit te zingen zonder vaste wal. We zijn er zo goed als klaar voor. Ons echte vertrek wordt nog even uitgesteld omdat we eerst nog terug naar Colijnsplaat moeten om onze zalingen te laten vervangen. De kraan die deze winter onze mast takelde heeft ze beschadigd. Vervelend, maar gelukkig ontdekken we het nu er nog iets aan gedaan kan worden. Ook zullen we nog een kotterstag, een extra stag voor de stormfok, laten persen bij de Neutmast in Middelharnis.
Dinsdag 12 juni starten we de motor en verlaten we het Willemdok. Al die keren dat we hier gewandeld hebben, al kijkend naar de boten, al pratend over grote dromen… Nu vaart ons schip hier weg. Ook al voelen we ons nog behoorlijk beroerd, nu ons schip weer beweegt weten we dat alles goed komt.
In Colijnsplaat moeten we niet lang wachten op de reparatie, donderdag is alles in orde gebracht. Onze originele Francespar-zalingen, die niet meer te vinden zijn, worden vervangen door iets zwaarder uitgevoerde en aangepaste tweedehands exemplaren.
Na een allerlaatste keer afscheid te nemen van vrienden in Colijnsplaat gaan we de zee op richting Stellendam. De zon schijnt en er staat een zacht briesje. We zwengelen helemaal in ons element, wat een zalige dag! We zien wel 20 zeehonden, allemaal kopjes boven water, ons nieuwsgierig aankijken.
Om in Stellendam en het Haringvliet te komen moet je langs het Slijkgat, een lange slingerende vaargeul die bijna continue uitgebaggerd moet worden. Door wester- en noordwesterstormen en de grote hoeveelheden rivierwater die door de Haringvlietsluizen afgevoerd worden is het zand hier altijd in beweging. Het Haringvliet stond vroeger in verbinding met de zee, maar sinds de Deltawerken houdt een dam het zoete en het zoute water strikt gescheiden. Daar wil men nu weer verandering in brengen. Eind dit jaar gaat men, net zoals op de Oosterschelde, het dam op een kier zetten zodat trekvissen zoals zalm en zeeforel hun paaigebieden weer kunnen bereiken.
Op het Haringvliet leggen we de Giramondo aan een gele ankerboei. Pas over enkele dagen kunnen we naar Neutmast, in tussentijd moeten we ons bezighouden met nog wat klussen, boodschappen doen in Hellevoetsluis en wachten. Maar dat maakt ons niets uit, we zijn onderweg!
Hier liggen we dan:
Jasper repareert het ankerluik:
Nieuw grootzeil:
Een goed stadsgedicht van Stijn Vrancken, onderaan de Londenbrug:
Een streep voedselvoorraad in Hellevoetsluis:
eindelijk vertrokken!genieten!xxx
We reizen gewoon digitaal met jullie mee hoor XXX
Eindelijk onderweg! Dikke zoenen van ons 3 xxx