Eilandleven

“Je hoort hier toch echt wel meer vogels dan ergens anders in de stad hé”, zegt Jasper zacht. Ik knik. Wanneer we zoekend onze hoofden in de richting van het tsjirpende geluid draaien zien we dat het afkomstig is van de havenmeester die de vlag naar beneden haalt. Zonder een spier te verrekken zegt hij, “ja, da’s ne vlagveugel”. We zijn in Antwerpen.

In de winter werden er plannen gesmeed, omgegooid, aangepast, begraven en weer opgegraven. Nu staat vast: we vertrekken voor onbepaalde tijd, naar onbepaalde plekken. Geld voor een grote reis hebben we eigenlijk niet, dus moeten we onderweg werken. Het eerste deel brengen we opnieuw door in het noorden, in de hoop daar werk te vinden voor de winter. Als dat niet lukt dan komen we terug, maar dan hebben we in ieder geval een paar maanden lekker kunnen zeilen. En volgend jaar steken we de oceaan over. “Jullie zijn net jonge vogeltjes die leren vliegen en telkens een groter rondje om het nest durven te maken.” zegt een vriend al grappend. Ja, maar dan wel jonge zeilveugelkes!

Eerst moet de boot naar Antwerpen gevaren worden, waar we nog tot eind mei werken, zodat we er op kunnen wonen. Ergens op een zonnige dag in maart zeilt de Giramondo traag de Oosterschelde af. Op zee staat er flink wat mist, dus kiezen we ervoor om langs het kanaal van Zuid-Beveland richting de Westerschelde te varen. Daar is de spoorwegbrug defect en er zit niets anders op dan een dag lang te wachten in Wemeldinge. Gelukkig heb ik een extra dag verlof genomen.

“Gaan zeg ik u!” Een schreeuwende spoorwegbrugwachter galmt door de marifoon. Wanneer een brugwachter zegt dat het OK is om door te varen, dan kan je best niet nog een keer vragen of het de bedoeling is dat we door het rode stoplicht varen. In België zullen we later wel meer schepen door het rood zien varen, maar in Nederland wachten ze meestal netjes op groen. Behalve aan de spoorwegbrug dus.

Even later bevinden we ons tussen de reusachtige zeeschepen van de Westerschelde. Het is een mooie avond met een beetje wind, net genoeg om met een zeilschip op je gemak te zijn (indien de motor het niet meer doet kan je altijd zeilend uit de voeten). De sluizen waar normaal gezien de pleziervaart naar binnen komt, de Royerssluis en de Kattendijksluis, zijn beiden buiten gebruik en dus moeten we via de Van Cauwelaertsluis door de industriële havendokken naar het Willemdok. Goed uitluisteren via de marifoon is hier noodzakelijk. Ook moet je je bij de sluis melden met een FD nummer, een identificatienummer voor je boot dat je op voorhand moet aanvragen. Die registratie is onder andere bedoeld om je achteraf een rekening te kunnen sturen van het doorvaartgeld. Pleziervaart bestemd voor het Willemdok hoeft dit niet betalen omdat dit met het havengeld verrekend is.

Het havengebied is een bevreemdende plek. De automatische laad- en loswagens, het gebrom van machines, de chemische lucht… We zijn in een totaal andere wereld. Het is gek om te bedenken dat dit gigantische gebied dat zo dichtbij de stad ligt, zo onbekend is voor ons. Voor vele Antwerpenaren is dit wel een dagelijkse realiteit. Het industriële havengebied eindigt bij het havenhuis, waar een diamant-achtig gebouw in de vorm van een schip de richting wijst alsof het wil zeggen “daar is de stad, daar moet je zijn, kijk niet achterom”. Wat volgt is de buurt “het eilandje”, een buurt die sinds de komst van het MAS (museum aan de stroom) en de jachthaven een hippe en dure buurt geworden is. Het contrast met de haven kan haast niet groter.

We leggen ons naast de Festina Lente en varen de volgende ochtend vroeg, voor de Antwerpse verkeersgekte, langs de Londenbrug het Willemdok binnen. Het havenkantoor is nog niet open. Ik moet op tijd op mijn werk zijn en schiet in een lichte paniek wanneer de sleutelautomaat een intelligentietest blijkt te zijn waartegen ik niet ben opgewassen (te veel uitleg werkt niet verhelderend!). Je hebt dus een sleutel nodig om de Antwerpse Jachthaven te verlaten. “Want ze springen hier soms wel eens op de steigers. Als ze dan iets zouden stelen dan kunnen ze er niet mee naar buiten.”, legt een dame uit. Ik moet denken aan Napoleon, die het Willemdok en het Bonapartedok heeft laten bouwen en zijn laatste jaren in ballingschap doorbracht op het eiland Sint Helena. Boeven gevangen houden op een eiland, ‘t eilandje… Hebben de grootste boeven niet gewoon een sleutel van de jachthaven?

Tijdens ons verblijf op het eilandje wordt er flink geklust aan de boot. Jasper ontdekt enkele lekkages, gelukkig allemaal aan de bovenkant van het schip. We vernieuwen de bekleding van de voor- en achterkajuit en lakken al het houtwerk tot spiegeltjes. Ondertussen valt er hier heel wat te zien. Naast de vlagvogel zien we eenden en waterhoenen, vissers die nooit vis mee naar huis nemen, fitnessmensen met zitballen en elastieken, bodybuilders, communicanten en pasgetrouwde koppels die poseren bij de duurste boten, joggers, joggers, joggers, bierfietsen, jonge mannen die pétanque spelen, televisiewagens voor de talkshow van Gert Verhulst en oude schippers die verweesd rondkijken en zich afvragen waar de tijd gebleven is. En natuurlijk ook veel vrienden en familie, die we zo graag zien komen omdat dat straks wel wat moeilijker wordt. De tijd gaat zo snel dat aftellen niet nodig is.

 

Zeeschepen Westerschelde:

 

 

 

 

Doel bijna voorbij:

 

De Giramondo, ons huis:(dank aan buurman geert voor foto 1)