Noorwegen!

Thyborøn-Hidra (14-15 juni)

Woensdag vertrekken we vroeg in de ochtend voor de oversteek naar Noorwegen. We hebben ongeveer 140 mijl voor de boeg. We zitten goed in de kaarten, met dank aan Bogerd Martin (waar ik werk) en enkele super collega’s. Het wordt een zalige tocht. De wind blaast zuid-west 4-5 beaufort, we lopen gemiddeld 5,5 tot 6 knopen, de zee is kalm, de zon laat zich zien en er is weinig verkeer.

En dan dit! (klik hier)

…

Naar het schijnt zie je de Noorse kust al van mijlen ver, maar daar kunnen wij niet over meepraten. Een dichte mistwolk ontneemt ons het zicht wanneer we in de late avond de Noorse kust naderen. Ook de wind verstopt zich waardoor we het laatste stuk moeten motoren. Terwijl we turen in de mistwolk komt ons een zoete landgeur tegemoet. Het is ondertussen ochtend geworden en de mist trekt langzaam weg. Gigantische rotsen komen tevoorschijn. Langzaam komen we dichterbij in de hoop een ingang te zien. De rosten schuiven opzij en er verschijnt een doorgang met aan het eind een klein wit kerkje, nog een beetje omringt door mist. ‘Dramatic landscape’ is een begrip dat nogal vaak in onze gids voorkomt, nu weten we waarom.

We zijn op het eiland Hidra. Onze boot ligt aan een ponton in Kirkehavn, een baai omringt door witte huisjes op hoge rotsen. We blijven er twee dagen.

Hidra-Rekefjord (17 juni)

Omdat we er goede dingen over gehoord hadden willen we een korte stop maken in het Rekefjord, een kleine 10 mijl verderop. Het Rekefjord blijkt inderdaad heel mooi te zijn. We liggen aan de kade van een Gjestehavn, een typisch Noorse gastenhaven: een plek met voorzieningen (douche, wasmachine, water en elektriciteit) en een brievenbus waarin je je geld stopt (betalen met een app kan ook).

Rekefjord-Sirevåg (18 juni)

Windstilte. We willen naar Tananger, maar onze bestemming zal afhangen van de tijd dat we het uithouden in het dreunende lawaai van de motor. En van hoe snel onze dieseltank leegloopt.

Halverwege horen we op de marifoon een man in het sappigste British een ander zeilschip oproepen, een Amerikaan. Of hij al wist dat zijn schip achterstevoren vaart op de AIS. Het wordt een amusant gesprek waarbij de Brit gefascineerd het merkwaardige fenomeen uit de doeken doet terwijl de Amerikaan redelijk kortaf bedankt voor de informatie, hij was al op de hoogte.

Uiteindelijk wordt het Sirevåg, de laatste aanloopbare haven voor een kustlijn met stranden van 30 mijl. Het is een vissershaven en we zien Noorwegen op zijn zondags: overal zijn er mensen in bootjes en langst de kade aan het vissen. We krijgen een lift naar het tankstation voor diesel en de tip om het strand te bezoeken.

Sirevåg-Tananger (19 juni)

De volgende dag is het nog steeds windstil en motoren we verder. We belanden in een treintje van zeilschepen die allemaal op de motor noordwaarts trekken. 6 uur later leggen we in de motregen aan in Tananger, een olie-industriestad. We liggen in de oude haven. Er valt niet zo veel te beleven.

Tananger-Klosterøy (20 juni)

Wind! Met volle moed vertrekken we. We willen zo veel mogelijk noordwaarts geraken vandaag. Al snel wordt het duidelijk dat dat niet zo ver zal zijn. Het is die nacht flink beginnen waaien. De kalme, kabbelende zee van gisteren is een rollercoaster geworden. Er staat een moeilijke zee en zowel de golven als de wind staan tegen. Eén golf was wel heel indrukwekkend; die kwam ongeveer tot de helft van onze mast. We steken eerst helemaal zuidwest de zee in om daarna zo hoog mogelijk te kunnen zeilen, maar het haalt niet zo veel uit. 8 uur later belanden we ongeveer 10 mijl verder dan ons vertrekpunt, in Klosterøy.

Aan de kade ligt er nog een andere boot, de Andande. We worden uitgenodigd voor ‘some famous Scottish whiskey’ door de Engelsman Chris en zijn Waalse vrouw Lilian, een super aardig koppel. Ze vertellen dat ze ook op weg zijn naar het noorden waar ze de boot een tijdje zullen laten liggen en later met de kleinzoon zullen terugkomen. Blijkbaar hadden ze ons schip enkele dagen geleden gezien op de AIS en dachten ze dat wij Italianen waren. Maar het beste is dat Chris de man blijkt te zijn met het sappige accent die via de marifoon de Amerikaan had opgeroepen.

Op Klosterøy blijven we een dag om het klooster te bezoeken en om wat te genieten van deze zonnige, langste dag. De vakantie is begonnen en dat merken we aan de vele speedbootjes die hier passeren en voor een vervelende golfslag zorgen. De gemiddelde leeftijd van de bestuurders is denk ik 10 jaar. Vandaag is het ook de 40ste verjaardag van de Giramondo en ik heb een taart gebakken.

Groetjes, Sanne en Jasper

 

Noorwegen!

 

Hidra:

 

 

 

Rekefjord:

 

Sirevåg:

Tananger:

Klosterøy: